متن سخنرانی مهدی میرعظیمی در کتابخانه ملی قزاقستان

تابلو راهنما کنار جاده ایستاده است و هیچگاه به همراه ما تا مقصد نمی‌آید، اما بهترین راهنمای ما برای رسیدن است.

درخت؛ سیب می‌دهد بی‌آنکه بخواهد کسی برایش سیبی پوست بکند.

رودخانه جاریست بی‌آنکه توقع لیوانی آب از دست ما داشته باشد.

آسمان؛ می‌بارد بی‌آنکه حتی یک‌بار از تشنگی‌اش سخن بگوید.

خورشید؛ تابان است بی‌آنکه از ما ذره‌ای نور بخواهد یا کمی گرما. آفتاب معرف خورشید است. آفتاب هر صبح سلام خورشید را به ما می‌رساند.

شما آفتابید و و قزاقستان برای من خورشید. خورشیدی که بر پهنه فیروزه‌ای رنگ پرچم می‌درخشد.

من خورشید قزاقستان را از آفتاب شما مردم خوب شناختم.

زندگی داستان است و جز داستان هیچ نیست.

کسی پرسید چطور بفهمم که داستان‌نویس هستم یا نه، گفتم اگر دیروز را به خاطر داری، تو نویسنده‌ای!

نویسندگی ۴ ابزار لازم دارد: قلم، کاغذ، اتاقی بدون مزاحم و قلبی پر از عشق. این چهارمی را دیروز در دانشگاه فارابی و از شما آموختم.

ما همه چیز را می‌بینیم اما باید نگاه کنیم، می‌شنویم اما باید گوش کنیم.

اینجا آلماتی است؛ شهر سیب‌دار، سرزمین درختان سیب. به راستی میوه درخت سیب چیست؟

شاید اولین پاسخ همین کلمه ساده باشد: سیب!

اما سوال بعدی من این است که آیا سایه؛ میوه درخت سیب نیست؟ و سوال‌های بعدی؛ پروانه چه؟ و گنجشک و بلبل و برگ و طراوت؟ این‌ها میوه و نتیجه درخت سیب نیستند؟

باغ‌دار سیب را می‌فروشد و برای تحصیل و مهارت فرزندش خرج می‌کند و او پزشک یا مهندس می‌شود یا استادکار و تاجر. آیا پزشک، مهندس و استادکار و تاجر میوه درخت سیب نیستند؟

انگار پیام درخت سیب این است؛ بکوش تا سیب خوبی پرورش دهی، آنگاه جهان، تاریخ و آینده مال تو خواهد شد.

آلماتی مادر ماست و قزاقستان مادربزرگ ما. اگر ما داستان‌های مادربزرگمان را ننویسیم، پس چه کسی مهربانی مادربزرگ را برای فرزندانمان سوغات ببرد؟

من اینجا هستم.

کتاب یک صفحه‌ای اینجاست. داستان اینجاست.

ما همه اینجاییم تا به فرزندانمان، به پسران و دخترانمان بگوییم:

راز ماندگاری در داستان است،

راز یکپارچگی در داستان است،

راز مهربانی در داستان است.

من اینجا هستم تا به فرزندانم در قزاقستان داستان بیاموزم!

یادمان باشد که؛ داستان نسل نو قزاق را باید نسل نو قزاق بنویسد! فرزندم؛

اگر می‌خواهی به جلو بپری گامی به عقب بردار!

اگر میخواهی زودتر برسی، کمی آهسته تر برو!

فرزندم؛

بدان و آگاه باش که برگ سه میلیمتری اگر روی درخت ۱۵ متری باشد به اندازه آن درخت بلند ریشه دارد!

فرزندم؛

داستان درخت را بنویس

داستان خودت را، خودت بنویس!

Махди Миразиминың Қазақстан ұлттық кітапханасындағы баяндама мәтіні

 Жол бойында жол көрсеткіш тұр. Ол ешқашан бізбен бірге бара жатқан жерге жетпейді. Бірақ дәл сол – бізге дұрыс бағыт сілтейтін ең сенімді жолсерік. Алма ағашы ешкімнен өзіне алма аршып беруін сұрамай-ақ, жеміс береді. Өзен бізден бір тамшы су сұрамай-ақ, ағып жатады. Аспан бір рет те шөлдедім деп айтпай-ақ, жаңбырын төгеді. Күн бізден бір түйір жарық немесе жылу сұрамай-ақ, жарық пен жылуын төгеді.

 Күн шуағы – күннің өз көрінісі. Ол әр таң сайын бізге сәлем мен жарықты бірге жеткізеді. Сіз сол күн шуағысыз. Ал Қазақстан – мен үшін күннің өзі. Көк туда жарқырап тұрған күн секілді. Мен Қазақстан жылуын сіздердің мейірімді шуағыңыздан таныдым.

 Өмір – хикая. Басқа ештеңе емес. Біреу менен: «Менің жазушы екенімді қалай білуге болады?» – деп сұрады. Мен: «Егер сен кешегі күнді ұмытпаған болсаң – сен жазушысың!» – дедім.

 Жазу үшін төрт құрал қажет: қалам, қағаз, тыныштық және махаббатқа толы жүрек. Осы соңғысын мен кеше Әл-Фараби атындағы университетте сіздерден үйрендім.

Біз көре аламыз, бірақ шын мәнінде қарауымыз керек. Ести аламыз, бірақ шын тыңдауымыз қажет.

Міне, Алматы – алмалы қала, алма ағаштарының мекені. Алма ағашының жемісі не? Иә, ең алдымен – алма. Бірақ келесі сұрақ: көлеңке – ол да осы алам ағашының арқасында емес пе? Ал көбелек ше? Торғай мен бұлбұл, жапырақ пен балғын самал – осылар да ағаштың нәтижесі емес пе?

Бағбан алманы сатып, одан түскен қаражатты баласының оқуына, керекті біліміне жұмсайды. Нәтижесінде баласы дәрігер, инженер, шебер немесе саудагер болады. Демек, бұл мамандар да сол алма ағашының жемісі емес пе?

Ағаш бізге былай дейді: жақсы алма өсір! Сонда болашақ та, тарих та, әлем де сенікі болады.

 Алматы мен үшін – жүрек жылуының мекені. Қазақстан – жылы құшағын ашқан ел.

Егер біз әжеміздің хикаяларын жазбасақ, кім келер ұрпаққа оның мейірімін жеткізеді?

Мен осындамын. Бір беттік кітап осында. Хикая осында. Біз осында – ұл-қыздарымызға айту үшін келдік:

Мәңгіліктің құпиясы – хикаяда.

Бірліктің құпиясы – хикаяда.

Мейірімділіктің құпиясы – хикаяда.

Мен осында – Қазақстандағы балалардың жүрегіне хикаяларды жеткізу үшін келдім!

Есіңде болсын, балам:

Жаңа қазақ ұрпағының хикаясын – сол жаңа ұрпақтың өзі жазуы керек!

Балам, егер алға секіргің келсе – бір қадам кейін шегін.

Егер тезірек жетем десең – сәл баяу жүр.

Балам, біліп жүр: 15 метрлік алып ағашта 3 миллиметрлік нәзік жапырақ болса – демек, оның тамыры өте тереңге жайылған.

Балам, ағаштың хикаясын жаз. Өз хикаяңды өзің жаз!

   نظرات

دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید مدیر سایت در وب سایت منتشر خواهد شد.
پیام هایی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پیام هایی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با خبر باشد منتشر نخواهد شد.

نمایش مشخصات من